Katecheza na IV Niedzielę Wielkiego Postu, 30.03.2025

W okresie Wielkiego Postu, który przygotowuje nas do świętowania Paschy Chrystusa, jesteśmy wezwani do nawrócenia. Sakramentem nawrócenia jest sakrament pokuty i pojednania, poprzez który dokonuje się nasze pojednanie z Bogiem i Jego Kościołem. Jak w każdym sakramencie, który jest widzialnym znakiem niewidzialnej łaski Bożej, i w nim działa Bóg, który w swoim miłosierdziu odpuszcza grzesznikowi jego grzechy. Czyni to mocą Ducha Świętego, przez otwarcie się pokutującego grzesznika na łaskę płynącą ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. To właśnie po zmartwychwstaniu, Chrystus przekazuje apostołom władzę odpuszczania grzechów, które jest owocem jego męki i zmartwychwstania.
Aby dobrze przeżyć spotkanie z miłosiernym Bogiem w tym sakramencie, trzeba się do niego odpowiednio przygotować. Czynimy to poprzez rachunek sumienia, w którym przypominamy sobie nasze grzechy. Wrażliwe i dobrze uformowane sumienie podpowie nam, co w naszym życiu było niewłaściwe i czym obraziliśmy Boga i bliźnich. Czasami warto sięgnąć do duszpasterskich pomocy, które w świetle Bożego słowa i nauczania Kościoła pomogą nam przygotować się do spowiedzi.
Najważniejszym aktem penitenta jest żal za grzechy, który usposabia go do przyjęcia Bożego przebaczenia. Z żalem łączy się postanowienie poprawy, które jest konieczne, aby lekkomyślnie nie popełniać wyznanych co dopiero grzechów. Pokuta polega właśnie na podejmowaniu trudu pracy nad sobą, a nawrócenie to nieustanny proces przechodzenia od grzechu do nowego życia w Chrystusie.
Kościół naucza, że wyznanie grzechów wobec kapłana stanowi istotną część sakramentu pokuty. Przykazanie kościelne nakazuje, aby spowiadać się przynajmniej raz w roku. Warto jednak przystępować do spowiedzi częściej, co pomaga nam właściwie kształtować sumienie i skutecznie zwalczać pokusy. Wyznając grzechy, pamiętajmy przede wszystkim o wyznaniu wszystkich grzechów ciężkich. Pamiętajmy też, aby spowiadać się ze swoich grzechów, a nie z cudzych.
Ostatnim aktem penitenta jest zadośćuczynienie Bogu i bliźnim, czyli wynagrodzenie za popełnione grzechy. Wobec Boga czynimy to poprzez wypełnienie zadanej nam pokuty, której odprawienie jest konieczne do ważności sakramentu. Wobec bliźnich, w zależności od grzechów, będą to różne formy zadośćuczynienia, jak przeproszenie, wyrównanie szkody, odwołanie pomówień, itp.
W tym czasie łaski korzystajmy z wielkiego daru Bożego Miłosierdzia, jakim jest dla nas sakrament pokuty i pojednania. Niech przeżywany Wielki Post i zbliżające się rekolekcje wiekopostne pomogą nam jak najlepiej do niego się przygotować.